Auteur: Sandra Boer, oprichter Art Partner
Plotseling bevind ik mij bij een repetitie van Het Nationale Ballet tijdens het Global Corporate Ladies Event van Houthoff advocaten. Een leeg podium. Twee jonge dansers, Romeo en Julia. Adjunct-artistiek directeur Rachel Beaujean beschrijft aan de dansers waar ze zijn.
“We zijn in de slaapkamer, er staat een bed in het midden van de ruimte, een deur waar elk moment iemand binnen kan komen aan de rechterkant en een raam aan de linkerkant waar Romeo door kan ontsnappen. Dit is de laatste keer dat jullie samen zullen dansen.”
Ik merk dat mijn aandacht niet naar de dansers uitgaat, maar dat ik in fascinatie kijk naar Rachel Beaujean in haar rol als regisseur. Heel even mag ik getuige zijn van een repetitieproces dat waarschijnlijk al weken aan de gang is. Het is voelbaar dat er een unieke en heldere visie ten grondslag ligt aan deze vertolking van Romeo en Julia van Rudi van Dantzig (1933-2012). De pianist, de dansers, de regisseur, ze wéten wat het einddoel is, waar ze naartoe op weg zijn met elkaar. Wat maakt nou dat ik zo gefascineerd ben door Rachel Beaujean?
Er is niets te zien behalve het podium, maar we zíjn in de slaapkamer van Romeo en Julia. De muziek begint en als de dansers beginnen met dansen realiseer ik me dat we getuige zijn van een intiem en kwetsbaar moment.
En ik leer. Ik leer ter plekke van de regisseur en ik merk dat ik volledig in de ban ben van de wijze waarop ze met dit team werkt. Er is helderheid in rolverdeling en door die helderheid zijn de pianist, regisseur en dansers volstrekt gelijkwaardig. Alle vier wéten ze waar ze aan werken en alles is erop gericht om samen de hoogst mogelijke kwaliteit neer te zetten.
De aanwijzingen van de regisseur zijn helder. En wat bijzonder is, is dat elke regieaanwijzing, de feedback, gericht is op wat ze wél wil zien en niet op wat ze niet wil zien. Datgene wat ze anders wil, duidt ze door heel precies aan te geven welk effect een bepaalde beweging of gezichtsuitdrukking heeft op het publiek. Ze beschrijft het ‘gedrag’ dat ze zojuist heeft gezien en is daar niet ondubbelzinnig in. Ze beschrijft de feiten en benoemt wat er gebeurt. Ook de timing van de regieaanwijzingen valt me op. Niet achteraf, maar direct en met voldoende tijd om de aanwijzing uit te proberen, te kijken of het werkt.
De reactie van de dansers op haar aanwijzingen is minstens zo bijzonder. Ze gaan niet in discussie en lijken haar aanwijzingen niet als kritiek op te vatten. Ze vertrouwen haar en accepteren haar feedback als iets positiefs, als een kans om te leren. Ze schieten niet in de verdediging en voelen de ruimte om toelichting te vragen als ze iets niet helemaal begrijpen. Dit geeft haar de gelegenheid om te kijken of haar regieaanwijzing het gewenste effect heeft en zo nodig aan te passen, fijn te slijpen, net zo lang tot ze allemaal ervaren dat het klopt.
Geen woorden om ons te vertellen wat we zien, alleen het beeld dat de dansers oproepen met hun lichaamstaal. De ‘regisseur’ is op deze manier niet alleen de tolk tussen visie en dansers, ze is ook tolk tussen dansers en publiek. Deze korte repetitie is een spiegel voor mij en mijn persoonlijk leiderschap en laat eens en te meer zien hoeveel leiders nog van de kunstwereld kunnen leren.
Met dank aan: Houthoff Cocktails, Culture & Change
#GlobalCorporateLadiesEvent #rachelbeaujean #timothyvanpoucke #salomeleverashvili #hetnationaleballet #houthoff #michaelmouratch