Hoe zien onze studenten hun docenten en het onderwijs dat wij geven? Wat hebben ze nodig? Hoe kan de interactie tussen studenten en docenten worden verbeterd? Dat wilde de opleiding Communications & Multimedia weten. Om antwoord te vinden op deze vragen, interviewden theatermakers Vera Ketelaars en Anne Gehring verschillende studenten en op basis van de antwoorden hielden zij de docenten een theatrale spiegel voor. Een eye-opener, want veel docenten wisten niet wat nu echt speelt bij de studenten. Hoe zij de lessen ervaren. Met welke thema’s en dilemma’s zij worstelen. Hoe groot hun behoefte is om gezien te worden. Welke lessen het beste overkomen.
In het tweede deel van de interventie moesten de docenten zelf aan de slag. Ze werden uitgedaagd om hun drijfveren te onderzoeken en zich in te leven in hun studenten. Zo moesten zij met collega’s delen waarom zij docent waren geworden, antwoord geven op de vraag welke gebeurtenis in de klas diepe indruk op hen heeft gemaakt en moesten zij zich proberen voor te stellen hoe het zou zijn om zelf (weer) student te zijn. Door de combinatie van de spiegel en de oefeningen kregen de docenten meer inzicht in hun rol als docent en in de behoeftes van hun studenten.
Ik werd geraakt toen een student zei: “ik kan helemaal niets”.
Wat me vaak raakt is dat je niet altijd ziet wat er met een student aan de hand is. Het voorbeeld van het meisje dat zo diep zat en eigenlijk man wilde worden. Dat is hij nu. We moeten attent zijn op dit soort dingen.
De eenzaamheid van studenten, de zoektocht, de onzekerheid. Moeilijk om ergens bij aan te sluiten. Dat raakt me. Taal is zo belangrijk. Sommigen kunnen het niet. Doen we het dan wel op de goeie manier? Gaan we hier goed mee om? Dat vraag ik me af.